De reünie
Afgelopen zondag had ik een reünie met een aantal leerlingen van mijn oude basisschool. Veertig jaar had ik de meeste van mijn klas niet gezien. Mijn beste vriend, die in dezelfde klas zat, had ik de dag ervoor nog gezien en zie ik vrijwel wekelijks. Maar hoe zou het met de rest zijn?
Een veilige basis maar dan?
Best bijzonder dat je tot je 12e doorbrengt met een vaste groep klasgenoten. Elke dag, zes jaar lang met dezelfde groep kinderen opgroeien. Samen het leven beginnen. Een leven waar na de lagere school steeds meer verwachtingen, eisen, twijfels en veranderingen bij komen. Veranderingen van buiten maar ook van binnen. Onze volwassen lijven stonden op ons te wachten. Wat zouden we krijgen/ worden? En hoe zouden we ons mentaal ontwikkelen?
Mijn vriend Paul was er net als ik al weken mee bezig en hoe dichter de datum naderde hoe minder zin hij kreeg. Voor hem was de lagere school en vooral de laatste twee jaar een hele andere ervaring dan de mijne. Op 11 jarige leeftijd overleed zijn vader.
Therapie in de jaren ‘70
Ik herinner me nog dat Paul weer terug kwam in de klas na een paar dagen. We wisten dat zijn vader was overleden maar hoe we daar mee om moesten gaan of hoe we Paul het beste konden begeleiden had niemand ons verteld. Doen alsof er niets gebeurd was, leek het beste voor zowel Paul als voor de klas. Maar Paul z’n wereld lag op zijn kop natuurlijk. Hij had geen vader meer, zijn moeder was in paniek.
Als therapievorm moest Paul gaan praten met een therapeut achter een groot zwaar bureau. Voor Paul voelde het alsof hij na moest blijven. Geen fijne setting om als bijna tiener je hart te luchten. Dus hij hield zijn mond stijf en mocht na twee sessies stoppen.
Hopelijk gaan scholen nu beter om met dit soort zaken en wordt de klas en de leerling ondersteunt op een veilige en toegankelijke manier.
Wat voor lijf krijg ik?
Zo begon voor Paul het decennium 10-20. Een vreselijke start waarin hij probeerde overeind te blijven en zich ook nog verantwoordelijk voelde voor zijn moeders geluk. Na enkele jaren begon zijn volwassen lichaam zich te presenteren. Hij werd vroeg kaal. Tenminste op zijn hoofd. Op zijn lichaam ontplofte overal haargroei. Hij werd wat obese en moest aan de bril. Voor die bril schaamde hij zich dus die ging niet op waardoor hij op de eerste dag naar de middelbare school te laat uit de bus stapte.
Paul krabbelde langzaam op maar nu terugkijkend was hij duidelijk: “mijn tienerjaren waren niet leuk!”
Paultje, Paultje
Toen we aankwamen op de reünie locatie zagen de anderen hem al van een afstand en riepen hem zoals ze hem toen riepen: “Paultje, Paultje!” Ik was het vergeten maar blijkbaar was hij op de lagere school een klein jochie. Iedereen die hem al die tijd niet had gezien, zag Paultje weer aankomen. Voor Paul was het een directe koppeling aan die periode.
De rest van de reünie was Paul wat stiller dan normaal en later hebben we het uitgebreid besproken. Gelukkig kunnen we dit nu. Praten over wat ons bezighoudt.
In eerste instantie wilde Paul nooit meer naar een reünie maar inmiddels heeft deze dag hem heel veel opgeleverd. Hij is trots op wat hij nu is en kijkt met compassie en koestering terug naar dat jochie wat op een moeizame manier aan het volwassen leven moest beginnen.
Op naar de volgende reünie!
Stefan van Rossum
