“Ik heb het een plek gegeven.”
Ken je die uitdrukking of gebruik je het zelf wel eens? “Ik heb het een plek gegeven.” We bedoelen daar dan mee: “Ik ben ervoor in therapie geweest” of “Ik ben er mee aan de slag gegaan en het is goed zo!” Soms hebben ‘we er naar gekeken’ en voor sommigen is een stevig gesprek met iemand voldoende of het lezen van een zelfhulp book. Het klinkt altijd zo vredig en bewust. Waarom zou je er dan weer over beginnen? Waarom in het verleden blijven roeren? Geef het een plek en ‘move on’.
Het werkt alleen niet!!
Je kunt een trauma of een vervelende gebeurtenis niet een plek geven waar je nooit meer mee te maken krijgt. Het blijft een deel van je. Hoeveel therapie je ook gehad hebt. Hoe ik dat weet? Omdat ik nu 52 ben, duizenden uren therapie en groeiprocessen heb gehad en uiteindelijk nog steeds met dezelfde issues rondloopt. Godzijdank heb ik daar wel een grote ontwikkeling in gemaakt. Juist door het niet een plekje te geven maar het elke keer weer aan te pakken.
The matrix
In de film The Matrix werd je met een kabel in je hoofd op een computer aangesloten en daarmee kon je allerlei kennis en vaardigheden uploaden. Na het uploaden was je opeens een begenadigd karateka. Ook kon je zaken uit je brein downloaden. Dat zou mooi zijn; al je ellende op een externe schijf plaatsen. Dat is pas iets een plek geven.
Er mee zijn
Iets heftigs meemaken, iets wat je vormt, geef je geen plek op een plank ergens in een schuur. Dat groeit mee. En elke levensfase verandert het waardoor het weer naar bovenkomt. Het is iets wat altijd aanwezig blijft en wat je beter niet weg kunt stoppen maar waar je ‘mee kunt zijn’. Het blijft pijn doen maar ik kan het aan. Het overvalt me niet of ik reageer niet vanuit een trauma. Dat is het streven als je het mij vraagt.
Waarom het een plek geven?
Voor veel mensen is deze uitdrukking een zelfgekozen strategie om niet weer een gevoelig onderwerp aan te snijden. Daarmee is direct het bewijs geleverd dat iets een plekje geven niet werkt. Nogmaals je hoeft niet elke keer weer gevoelige trauma’s op te rakelen. Die aanpak is inmiddels achterhaald en er zijn genoeg methodes waarbij je zonder terug te hoeven gaan met heling aan de slag kunt.
Als een litteken
Iets wat je is overkomen, blijft als een litteken aan je hangen. Of je het nu leuk vindt of niet. Geef je zo’n wond goede verzorging dan kan het helen maar verwaarloos je de wond, dan kan het gaan etteren of ontsteken en groter of chronisch worden. Is het geheeld en is er alleen een litteken over dan kan dat litteken af en toe blijven trekken, jeuken of gevoelig zijn. Net als iets wat je hebt meegemaakt en je emotioneel nog kan raken ook al is de wond geheeld.
Defensieve reactie
Veel mensen gebruiken het als manier om niet in een pijnlijke gebeurtenis te gaan graven en dat is vaak juist waar mensen voor komen bij een (massage)therapeut. Daarom is het goed om alert te zijn op deze uitdrukking en te voelen of er nog pijn zit die aandacht mag hebben. Misschien kun je de client uitnodigen om te kijken waar het trauma eerder een plek heeft gekregen en of het nog steeds ok is zo, of dat er een nieuwe plek aan gegeven mag worden. Ergens waar het niet gaat rotten of ontsteken. Misschien een plek niet in een donkere kelder achteraf maar op een plek waar het zich af en toe gezien kan voelen.
Wat is de winst?
“Wat heb ik aan al die therapie gehad?” is de favoriete vraag van mijn beste vriend die nog nooit 1 uur in een praktijk is geweest. Als ik nog met hetzelfde thema stoei, heb ik dan niets geleerd of ontwikkeld? Natuurlijk wel. Ik durf nu zelfs een column te schrijven in een vakblad. Dat zou ik vroeger nooit gedurfd hebben. “Wie ben ik?” “Wat gaan ze er van vinden?” “Wat als het niet goed is?” Nu wens ik nog steeds dat je dit artikel aardig vond, maar is dat niet het geval dan mag je me gerust mailen met feedback en zal ik er niet, zoals vroeger, dagen van wakker liggen. Een kleine stap voor de mensheid, voor mij een grote ontwikkeling.
